Hoofdmenu

Een plaatje in je hoofd maken

Op het moment dat we onze route vervolgen zie ik ze al staan. Een moeder met drie kinderen. Drie meisjes. Opeenvolgend in leeftijd zo te zien. Ze praten met elkaar. Moeder met de meisjes en de meisjes onderling. We zijn nog op te grote afstand om te kunnen horen waar ze het over hebben maar op de een of andere manier groeit mijn nieuwsgierigheid naar hun gespreksonderwerp naarmate we dichterbij komen.
Even later staan we naast ze voor de wei met drie shetlandpony’s. De twee oudste meisjes dragen een jurkje met een opvallend patroon, volgens mij van Desigual. Moeder en haar twee oudsten staan bij het toegangshek en lezen hardop de tekst op het informatiebordje dat voor hen hangt. Het jongste meisje staat iets achter hun. Onder het lezen voorziet het groepje elkaar onderling van commentaar. Wij staan dichtbij ze maar zeggen niets. Dat hoeft ook niet want het gesprek naast ons is animerend genoeg.  De meisjes willen graag in de wei bij de pony’s. Dat mag ook volgens het informatiebordje hoor ik ze herhaaldelijk tegen elkaar zeggen. Als een soort goedkeuring voor hun wens. Toch aarzelen ze alle drie. Niemand durft als eerste. Moeder geeft uiteindelijk de doorslag en spoort haar dochters aan samen de wei in te gaan.

Voorzichtig stappen ze gezusterlijk de wei in.  De pony’s deinzen iets achteruit en dat zorgt voor een schrikachtig effect op de ietwat nerveuze meiden. Moeder gaat verder met haar aansporingen en moedigt ze aan door te lopen. Gehoorzaam als ze zijn, volgens ze haar advies op. Daar staan ze dan met z’n zessen in de wei. Langzaam ontdooien de meisjes een beetje en lijkt het alsof ze eraan wennen aan de andere kant van het hek te staan. Een van de meiden rent een rondje en de andere twee haken aan. De pony’s doen vrolijk mee, halen de meisjes in en lopen nu voorop. Het tempo neemt gestaag af totdat het groepje zich weer in de buurt van het hek bevindt waar de wei wat smaller is. De pony’s staan nu dicht bij het hek, de meiden daar achter. Opeens is het leuk geweest en de drie meisjes wringen zich een weg tussen de shetlanders naar het hek. Ze willen eruit. De pony’s voelen zich bedreigd en maken een angstig geluid. De meiden krijgen nog meer haast hun weg naar buiten te zoeken. Moeder doet het hek snel open en sluit het zo mogelijk nog sneller. Nu ze weer buiten de wei zijn, besluit ze haar kroost meteen een wijze les mee te geven. ‘Dat kan toch niet wat jullie doen. Zie je dan niet dat je die beestjes hebt opgejaagd en in een hoekje hebt gedrukt? Denk toch even na. Maak daarvan eens een plaatje in je hoofd. Zie je het nu?’. De meisjes laten hun koppies een beetje hangen, onder de indruk van deze kersverse reprimande van mamalief.

‘Maak daar eens een plaatje van in je hoofd.’ De zin komt sindsdien regelmatig in mijn hoofd voorbij. Niet alleen om de betuttelende toon waarop ze het uitsprak of de opvallende manier van corrigeren. Maar er is iets meer. Een hele simpele combinatie van woorden, eenvoudige woorden ook, en toch heb ik deze zin nog nooit zo gehoord. Het zet me aan het denken en toegegeven, er komt inderdaad meteen een plaatje in mijn hoofd. Een plaatje van hoe het anders had gekund. Het beeld blijft even in mijn hoofd hangen maar maakt dan snel weer plaats voor woorden. Want ik denk toch liever in woorden. Maar grappig wat dat ene zinnetje met me doet. Taal is zo leuk!

 

 

NIEUWSGIERIG NAAR WAT IK VOOR JOU KAN BETEKENEN?
Bel of mail gerust voor meer informatie via 06-154 453 41 of info@cbthuisintaal.nl