Reuring

Er komt geluid van buiten. Ik herken de mannenstem die een paar honderd meter verderop vanaf het voetbalveld klinkt en hier via het openstaande raam ons huis binnenkomt. De plaatselijke voetbalclub heeft zich aangemeld om de bekerfinales voor de jeugd, district oost, te organiseren. Dat betekent dat er vandaag 46 teams 23 wedstrijden spelen volgens een strak speelschema en een nog strakkere kleedkamerindeling. Dat spelers, begeleiding en supporters vanuit bijvoorbeeld Saasveld en Zelhem hier naar toe komen en een parkeerplek proberen te zoeken; een behoorlijke invasie voor ons dorp.
Als ik later die ochtend op de hoek van onze straat loop richting het voetbalveld wordt het parkeerprobleem me al duidelijk. Want in de anders zo rustige straat staan nu auto’s aan beide zijden in een lange file geparkeerd. Als we de Zomerweg naderen, is dat beeld ongewijzigd voor zover als ik kijken kan. De verkeersregelaar van de club verwelkomt bij de kerk een team dat net is aangekomen: “Het is zeker nog nooit zo druk geweest hier in het dorp”, lacht een man die vooraan in de groep loopt en nu mijn kant uitkijkt. Ik glimlach hem toe, de verkeersregelaar wijst hem de weg en de groep vervolgt het pad tussen de kerk en het kerkhof richting het sportpark. Een groot spandoek met het clublogo en ‘welkom’ hangt aan de heg die de parkeerplaats scheidt van het kerkhof. Ik wijs ernaar. “Mooi”, zeg ik tegen de vrijwilliger van de vereniging. “Ja, en toch kunnen sommige verenigingen de ingang nog niet vinden”, zegt hij met enige verbazing. De ruimte voor de kerk is met afzetlint vrijgehouden. “Vanmiddag komen er 4 bussen. De chauffeurs laten de spelers en supporters hier uitstappen en parkeren dan verderop buiten het dorp de bus”, legt hij mij uit. “Dat scheelt weer wat auto’s”, concludeer ik en loop verder.
’s Middags steken supporters langs het veld vuurwerk af. Er wordt gejuicht en geschreeuwd. Een van de wedstrijden wordt er om stilgelegd omdat de scheidsrechter door de rookbommen de spelers niet meer kan zien. Het is zeker nog nooit zo druk geweest in het dorp. De woorden van de man klinken door in mijn hoofd en ik probeer me te herinneren wanneer het eerder zo druk was. Vroeger toen het eerste elftal nog in de eerste klasse speelde en er bij thuiswedstrijden steevast ruim duizend man publiek kwam kijken, tijdens de Dremptse wielerrondes waarover ik zo nu en dan nog verhalen hoor, of misschien nog wel slechts een paar weken geleden tijdens een grote bruiloft in het lokale zalencentrum. Als het druk is, valt dat iedereen op maar het is niet heel uitzonderlijk dat er soms meer auto’s staan dan dat ons dorp aan inwoners rijk is. Het is hier gemoedelijk, veilig, vertrouwd en overzichtelijk. Alle faciliteiten dichtbij, ook al zijn die niet op loopafstand. En ja, het is hier doorgaans rustig. Zo’n bekerfinale brengt reuring; een prettige afwisseling van het ritme van de dag.
Aan het begin van de avond zie ik drie mannen ons huis passeren. Waarschijnlijk op zoek naar hun auto. En ik weet dat langzaam de rust weer terugkeert. En ook dat is fijn.