All-inclusive

Ik strek mijn benen en zie dan dat de zool van mijn rechtergymp iets loslaat. Automatisch frunnik ik er met mijn vingers aan, alsof het daardoor weer vastzit. Ik laat het voor wat het is en strek mijn benen weer. De zondagochtendzonnestralen verwarmen mijn huid. Heerlijk. Tevreden kijk ik naar de mand vol opgevouwen was naast mij op het tuinbankje. Nu even helemaal niets doen.

Waar je er nooit hoeft achter te komen dat je toch iets vergeten bent in je koffer te stoppen.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik op de grond iets bewegen. Op z’n dooie gemak kruipt hij vooruit richting mijn voeten en steeds ietsje verder weg van de bloempotten met hosta’s waar hij zijn handtekening al duidelijk heeft achtergelaten. “Je moet plastic bekertjes met bier rondom de planten graven”, kreeg ik als advies. “Dan vallen ze daar in en eten ze niet van de bladeren.” Maar het is er niet meer van gekomen dit voorjaar en daarom staan er nu een paar potten vol met kijk-wij-hebben-duidelijk-last-van-slakken-in-onze-tuin-planten op ons terras. Mooi is anders maar het zij zo.

Ik blijf naar de slak kijken die zich in hetzelfde tempo voortbeweegt: kop strekken over de grond, huisje meeslepen en weer kop strekken over de grond, huisje meeslepen en zo gaat het maar door. Het lijkt me niet makkelijk om altijd maar je woning met je mee te zeulen en nooit eens een keer je caravan te kunnen loskoppelen. Zo’n slak is verplicht om altijd vakantie te houden in eigen huis. Geen bijzondere overnachting in een bed & breakfast, geen last-minute naar de zon of een voordelige hotelovernachting. Altijd vakantie in je eigen vertrouwde omgeving, waar je alle veilige wegen zonder platgetrapt te worden ook zonder navigatie inmiddels kent. Waar voldoende planten beschutting bieden tegen regen, wind en felle zon. Waar je er nooit hoeft achter te komen dat je toch iets vergeten bent in je koffer te stoppen en waar het ontbijt, de lunch en het diner dagelijks in overvloed voor je klaar staan. Als ik het zo bekijk, is zo’n all-inclusive reis eigenlijk nog helemaal niet zo verkeerd.

Mijn voeten zijn inmiddels een gepasseerd station voor hem en hij zet koers richting ons gazon. Ik kijk hem nog even na, zet mijn voeten weer recht onder mijn knieën en besluit dan dat het tijd is te stoppen met mijmeren. Het wordt tijd dat ik weer wat ga doen.