Baken

Met tientallen tegelijk lopen we naar binnen. De zitplaatsen in de coupé zijn razendsnel bezet. Ik besluit daarom dichtbij de deur te blijven. Vlak voordat de trein begint te rijden zie ik nog een klapstoeltje vrij en neem daar plaats. Bij het volgende station kan ik er toch alweer uit. De vrouw naast mij heeft een akelige hoest. Met het metalen geluid van de wagons die tegen elkaar aan schuren zijn dat de enige geluiden in de ruimte. De andere reizigers kijken doelloos voor zich uit of zitten voorovergebogen al dan niet met oordopjes naar het schermpje van hun mobiel te kijken. Iedereen zit in zijn eigen wereld terwijl het barst van de mensen. Best tegenstrijdig eigenlijk.

De drukte van de stad lijkt hier opeens heel ver weg

Op het grootste station van het land stap ik uit en loop in de mensenmassa de trap op naar de centrale hal. De locatie waar ik moet zijn is ongeveer een kilometer lopen maar welke kant moet ik uit? Ik sta stil in de hal, probeer me even te oriënteren en zoek tegelijkertijd naar de routebeschrijving op mijn mobiel. Van alle kanten lopen er reizigers langs me heen en zelfs tegen me aan op weg naar hun bestemming. Als ik bijna bij de uitgang van het station ben, merk ik dat ik de verkeerde kant uitloop. Via de loopbrug kom ik weer bij het centrum van de stad uit. Kromgebogen over het midden van de brug stap ik tegen de harde wind richting de domkerk. Dwars door een drukke winkelstraat waar leveranciers hun waren uitladen, langs toeristen, winkelend publiek en een straatmuzikant. Na tien minuten lopen zie ik de poort van de kerk. Het eeuwenoude gebouw lijkt een baken van rust zo midden in het centrum. Naast de kerk stap ik een oud pand binnen met een moderne glasgevel en vind mijn weg naar de juiste ruimte. Er is geen geluid van buiten. Geen afleiding. De drukte van de stad lijkt hier opeens heel ver weg. De ideale plek voor een dagje cursus.