Extra handjes

Een beetje aan de late kant loop ik de vergaderruimte binnen. Tot mijn verbazing zijn er slechts een paar aanwezigen. Ik tel twee bestuursleden, twee oud-bestuursleden, twee afgevaardigden van de gemeente, twee leden van de dorpsraad en één ouder. Na mij druppelen er nog vijf ouders binnen. Best weinig betrokkenheid voor een extra algemene ledenvergadering van de plaatselijke gymvereniging over het nijpende tekort aan bestuurskracht dat al minstens een jaar voortduurt.

Het kan dus toch.

Een week later. Het dorpshuis roept via social media op voor nieuwe bestuursleden. De twee situaties vormen geen uitzondering. Ook de jeugdvereniging in ons dorp die elke maand een activiteit voor de basisschooljeugd organiseert, kampt met een tekort aan bestuurlijke kracht en dreigt zelfs te worden opgeheven. De ouderraad op school is op zoek naar nieuwe leden, de voetbalvereniging heeft weliswaar veel vrijwilligers maar altijd vacatures vacant en in de sporthal zijn extra (handige) handjes ook voortdurend meer dan welkom.
Het tekort aan vrijwilligers blijkt geen lokaal probleem te zijn. In de zaterdageditie van ons dagblad staat in het sportkatern een column met de treffende titel: Druk, druk, druk. Vooral de huidige generatie dertigers heeft het druk, stelt de columnist. Tegelijkertijd is de keuze om de schaarse vrije tijd te besteden enorm toegenomen. De kans dat papa of mama zich doordeweeks of in het weekend inzetten voor de sportvereniging van hun kind of voor een voorziening in het dorp neemt daarmee af. Waar het pakweg tien jaar geleden heel gewoon was dat je vrijwillig actief was, is dat anno 2018 veel minder vanzelfsprekend.
Waarom vraag ik me af. Is onze maatschappij veranderd? Zijn we meer op onszelf en ons gezin gericht in plaats van ook op de gemeenschap om ons heen? Hebben we inderdaad minder vrije tijd gekregen en vullen we die liever in met reality-tv kijken en online-bezigheden? Ik weet het antwoord niet maar het onderwerp houdt me bezig, merk ik.
De eerste donderdag van de maand breekt aan. Ik heb afgesproken een artikel te schrijven over het Repair Café in Hoog-Keppel. In het Gezondheidscentrum zit klokslag 09.30 uur een groep vrijwilligers verwachtingsvol klaar om reparaties aan fietsen, computers, textiel, elektrische apparaten of meubels uit te voeren. Het initiatief is begin dit jaar in navolging van andere dorpen gestart en in korte tijd vormde zich een groep van elf handige vrijwilligers die om beurten maandelijks allerlei reparaties uitvoeren. Van stofzuigerslang tot dvd-speler en van trui tot wekker. Voor iedereen die wil binnenlopen. Jong en oud. Ik besluit twee vliegen in een klap te vangen en neem een kapotte stijltang mee naar het interview. Tijdens het gesprek laat ik hem aan drie handige zestigplussers zien. Terwijl ik vragen stel, buigen zij zich over de aan-en-uitknop die niet meer functioneert. Korte tijd later krijg ik het apparaat weer terug. Gerepareerd. Door vrijwilligers die hun ochtend graag nuttig besteden. Het kan dus toch.