Feestje

Als ik linksaf de Broekstraat inrijd, krijg ik het eerste verzoeknummer binnen. Even later schakel ik de radio over naar de cd-speler en deinen de vier meiden in de auto mee op de begintune van Pitbull’s Fireball. Een paar weken geleden maakten ze samen een dansje op dit liedje, voor zover je kunt dansen als je vastgesnoerd zit in een autogordel. Iets met handen op de knieën slaan, dan in de handen klappen en ondertussen met het bovenlichaam van links naar rechts bewegen. Het simpele dansje wordt door jong en oud uitgevoerd, hoewel de jongste van het stel telkens een tel te laat is maar dat mag de pret niet drukken. De vrolijke, instrumentale gedeeltes in het nummer zorgen elke keer weer voor een lach op de vier gezichtjes.’Mag die ietsje harder?’, hoor ik vanaf de achterbank vlak voordat ik de Zelhemseweg op rijd. Vooruit, de volumeknop gaat ietsje harder. Hier in het buitengebied hoort niemand het aantal decibellen dat wij produceren en dus vieren we in de auto een klein feestje.
De digitale klok meldt 15.04 uur als ik de auto parkeer op het Stationsplein. Zodra we de toegangsdeur openen, komt ons de warmte van het zwembad al tegemoet. De meiden rennen vooruit en glippen onder het toegangspoortje door richting de kleedkamers. In de hal zit op het bankje een vrouw te wachten terwijl ze naar haar dochter kijkt die met de föhn speelt. In de eerste vensterbank van de gang zit een vrouw voorover gebogen op haar mobiel te kijken. Iets verderop richting de meisjeskleedkamer wordt het drukker met meer ouders zittend in de vensterbank of staand op de gang. Geduldig en ongeduldig te wachten totdat hun kinderen klaar zijn met de les. ‘Mama, het is heel druk!’, krijg ik toegeroepen vanaf het einde van de gang. Zoals altijd vinden we toch een plekje om de tassen op te hangen. Slechts een paar minuten later staan de twee zwemsters in hun bikini gereed en lopen ze naar de gang om een handstand tegen de muur te doen. Ik kijk naar een oma naast mij die het riempje van de waterschoen van haar kleindochter probeert te sluiten maar het gespje niet dicht krijgt. Dan wordt mijn aandacht afgeleid door een moeder die tegenover mij zit en haar jongste dochter corrigeert. Languit over de natte vloer beweegt ze zich met kleren aan voort in de hoek van de kleedkamer. ‘Ja, kom maar!’, klinkt het opeens vanuit de deuropening. De badmeester neemt de zwemmers en zwemsters mee en ik neem kort afscheid van de twee waterratten.
‘We krijgen een diploma!’, roepen ze een uurtje later in koor als ze de kleedkamer binnen rennen. Op hetzelfde moment komt vanuit de andere deur de badmeester binnen met inderdaad twee zeehondendiploma’s; het derde tussendiploma op weg naar A. ‘Dan krijgen we nu een ijsje’, concludeert de oudste van het stel. Ze heeft gelijk want dat had ik beloofd. Even later zie ik vier tevreden meisjes met snorretjes van roomijs. Zwemles is een feestje.