Geboortegrond

Het is nog vroeg in de ochtend. Het wolkendek belemmert de zon om er tussendoor te piepen maar dat gaat vandaag vast nog wel lukken. De warmte hangt al in de lucht en voorspelt wederom een mooie lentedag. De zoveelste op rij. Ik trek makkelijke schoenen aan en neem onze jongste mee voor een wandeling. De heerlijke geur van pasgemaaid gras komt ons tegemoet zodra we net buiten het dorp het eerste weiland zien liggen. Het geluid van de sproei-installaties op het voetbalveld daarachter geeft een aangenaam ritme en ik pas mijn wandeltempo er onbewust op aan. Het beetje regen dat de afgelopen dagen is gevallen, is te weinig om het gras in goede conditie te houden, ook al is het voetbalseizoen ten einde. Het is droog, heel droog.
Nog voordat ik ze heb gezien, laat onze jongste mij weten dat ze koeien in het vizier heeft. Met haar rechter wijsvingertje geeft ze mij de richting aan waar ik moet kijken terwijl ze aanhoudend ‘boe’ roept. De koeien hebben haar volledige aandacht en in plaats van lui achterover te liggen in de kinderwagen, zit ze continu rechtop om niets te missen van wat de omgeving haar biedt. Terwijl we stoppen om de koeien te bekijken en de roodbonten ons tot dicht bij de afrastering naderen, laat de zon zich even volop zien en straalt haar warmte op onze huid. Aan het einde van de weg draaien we naar rechts de Remmelinkweg op. Twee paarden kijken even op als we hun wei passeren en grazen daarna weer rustig verder. Wuivende graspluimen, boterbloemen, ontelbaar veel witte bloemen die ik niet bij naam ken en een enkele klaproos markeren aan weerszijden onze route. We zijn al twintig minuten onderweg en lijken afgezien van de paarden en koeien de enige levende wezens hier. Geen fietser of automobilist heeft ons tot nog toe gepasseerd. Net als ik me dat bedenk, zie ik in de verte een wandelaar die haar hond uitlaat. We maken bij het passeren kort een praatje en vervolgen ons route. Langs schapen, nog meer paarden, eenden, weilanden en velden met opkomende maisplantjes. Een vogel komt aanvliegen, strijkt midden op de weg neer, kijkt om zich heen en vliegt weer weg. Wat prijs ik me gelukkig dat onze wiegjes in dit mooie stukje Nederland hebben gestaan. Voor anderen is dit misschien niemandsland, maar voor mij is het genietersland. Als we rechtsaf slaan richting het dorp, ziet mijn wandelmaatje een trekker stilstaan langs de weg en roept vol overgave en goed verstaanbaar: ‘Trekker’. Het is na ‘papa’ en ‘mama’ een van de weinige woordjes die ze kent. Toegegeven, het is best raar dat trekker in dat rijtje thuishoort maar ach, je moet je afkomst niet verloochenen, toch?