Groenteboer

‘Waar is mijn pistool?’, zegt ze met lichte paniek. Het is vrijdagmorgen even na zevenen en ze heeft haar outfit al aan. Een geleend politiejasje en een bijpassende pet, en een rokje en legging in dezelfde kleur blauw uit haar eigen garderobe. Een samengesteld uniform weliswaar maar niemand die dat ziet. Nu nog haar wapen. Met één hand houdt ze de klep van de verkleedkist open en met de andere graait ze door de inhoud. Langs clownspakken, cowboyoutfits, elfjes- en prinsessenjurken in allerlei zoete kleurtjes en meer. Een wapen is er zeker maar waar. Het duurt even maar dan houdt ze het pistool omhoog waar ze naar zocht. Nu is haar uitrusting compleet en is ze klaar om samen met haar zusje, eveneens verkleed als agente, naar school te gaan.
’s Middags loop ik met een flamencodanseresje aan mijn hand de carnavalszaal op school binnen. De leerlingen hebben al een feestochtend achter de rug en nu, een uurtje voordat de vakantie begint, zijn de ouders en jongere broertjes en zusjes ook uitgenodigd om te delen in de feestvreugde. Carnavalskrakers wisselen elkaar in rap tempo af. De meeste leerlingen hossen mee in de polonaise alsof het een dagelijkse bezigheid is en pakken de teksten snel op. Ik ken de liedjes niet maar al snel merk ik dat er aanstekelijke melodieën tussen zitten die even later nog door mijn hoofd klinken. Ik blijk niet de enige te zijn die daar ‘last’ van heeft want ’s avonds hoor ik tijdens het eten ons oudste politieagentje ineens inzetten: ‘Zij is de dochter van de groenteboer…’Ze herhaalt die eerste zin meerdere keren en weet de rest van de tekst niet. Ik ook niet. ‘Meloenen, meloenen, meloenen’, herinnert ze zich. ‘Dat hoort er ook nog bij.’ Al gauw hoor ik de tekst in drievoud en zit het onbedoeld weer in mijn hoofd.
Als ik de volgende ochtend de zaterdagbijlage lees van ons dagblad, valt mijn oog op een artikel over carnavalskrakers. ‘Zij is de dochter van de groenteboer’, staat er ook bij. Ik lees de tekst van het refrein en snap direct de betekenis van het liedje. ‘Als het kwartje is gevallen, gaat iedereen los en is het volop feest. Daar gaat het om bij onze muziek’, luidt de uitleg van de artiest lees ik verder.
’s Middags bij het kindercarnaval ontbreken de meloenen ook niet en dochterlief zingt de tekst vrolijk mee voor zover ze hem kent. En ik ben blij dat ze hem niet helemaal kent. Een beetje teleurgesteld gaat ze aan het eind van de middag mee naar huis en vraagt: ‘Is de carnaval nu echt afgelopen? Moet ik nu weer een jaar wachten?’ Tja, daar zit niets anders op. Maar de meloenen van de groenteboer blijven waarschijnlijk nog wel even hier in huis dwalen.