Kunt u dat even spellen mevrouw?

Het is zaterdagavond, ergens begin jaren negentig. Net in bad geweest, haartjes nog nat en in pyjama of makkelijke kleren in relaxstand op de bank voor de tv. Met het hele gezin klaar voor een gezellige avond. Niet alleen omdat we op zaterdagavond altijd chips kregen maar ook omdat onze favoriete tv-programma’s weer te zien waren. The Flying Doctors had in die tijd mijn voorkeur. Een Australische serie over een ziekenhuis ergens op het platteland waar bij noodgevallen een medisch team per vliegtuig uitrukt naar de plek des onheils. Mooie serie, meestal over klein leed en met bijna altijd een happy end wat ik wel erg prettig vond op die leeftijd. Ik herinner me dokter Tom, verpleegster Kate, piloot Sam en nog een paar personages die ik me wel voor de geest kan halen maar van wie ik de namen ben vergeten.

Elke keer als het team met het kleine vliegtuig opsteeg, kwam piloot Sam in beeld. Hij zocht contact met DJ, de operator in het ziekenhuis: ‘Victor Charlie Charlie, Mike Sierra Foxtrot’. Ook al is het al zo’n twintig jaar geleden dat ik de serie voor het laatst heb gezien, ik hoor het hem nog zeggen. Het ritme en de herhaling van de woorden, elke uitzending, week in week uit, heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat het in mijn geheugen is beland en gearchiveerd.

Ik moest hier afgelopen week weer aan denken toen ik twee hanglampen bestelde in een megawoonwinkel. ‘Kunt u dat even spellen mevrouw?’ Of ik mijn achternaam kan spellen? Natuurlijk kan ik dat en ik geef het meisje achter de informatiebalie het antwoord waar ze om vraagt: ‘B-R-E-M-E-R.’ Ietwat ongeduldig sta ik te wachten totdat ze het lange bestelformulier volledig heeft ingevuld. Maar zover is het nog niet merk ik een tel later. Of het mijn Achterhoekse tongval is of het rumoer op de achtergrond weet ik niet maar ze vraagt of ik dat nog een keer wil herhalen. ’Bernard-Richard-Eduard-Maria-Eduard-Richard’ zeg ik en ik hoop dat het dit keer goed is overgekomen.

Het komt niet heel vaak voor dat ik een woord hardop spel of dat iemand mij vraagt mijn naam volledig te spellen. Hooguit een letter die niet goed is overgekomen  bij mijn gesprekspartner. En dan gebruik ik ter verduidelijking meestal een gangbare naam van iemand in mijn directe omgeving om aan te duiden welke letter ik bedoel. In de praktijk werkt dat ook prima. Het officiële Nederlandse telefoonalfabet ken ik niet uit mijn hoofd. Wel grappig dat er zo’n alfabet bestaat waarmee je officieel spelt. Maar wie kent dat helemaal volledig? Iedereen kent er wel een aantal namen uit maar alle zesentwintig? Leerde je dat vroeger op school? Als ik een beetje google, vind ik het volledige alfabet. Leuk om eens door te nemen. Ik lees ook dat de internationale versie gebruikt wordt in de luchtvaart, de maritieme sector en voor militaire doeleinden.  Toch fijn om te weten dat Sam ergens op de wereld vanuit zijn cockpit nog steeds mijn herinnering levend houdt.

Gebruik jij wel eens het Nederlandse telefoonalfabet?