Limbodansen

De buitenthermometer wijst nul graden aan zie ik vanuit de keuken. De vorst heeft een spinnenweb tussen de bomen mooi omlijst. Ik kijk ernaar voordat ik de zaterdagbijlage van de krant open en een slok warme thee neem. In de verte hoor ik een geluid. Ik kijk op van de krant en hoor aanhoudend een claxon van een vrachtwagen. Even later rijdt er stapvoets een truck voorbij met een oplegger met elf zwarte pieten en twee in de cabine. Een paar bespelen een instrument terwijl de feestmuziek uit de speakers knalt. De andere pieten dansen en strooien pepernoten richting onze voortuin. Het is een opwarmertje voor wat later deze middag gepland staat.
Anderhalf uur later rijden we de grote parkeerplaats aan de Kerkstraat op. Een zwarte piet met blauwe bril verwelkomt ons als we de auto uitstappen en vult direct drie paar kinderhanden met strooigoed. Een paar pepernoten vallen naast de volle knuistjes. ‘Heb je geen zakjes bij je?’, vraagt ze aan mij. Nee, daar heb ik niet aan gedacht. Iets verderop staan haar collega’s die ons aanmoedigen naar binnen te gaan waar het lekker warm is. Als we over de rode loper de zaal van het Dorpshuis binnenlopen, zien we nog meer pieten en een flinke hoop zand met strandstoeltjes, een strandbar en de zee. Drie meeuwen lijken over te vliegen. Aan de zijkant van de zaal staan op mooi aangeklede steigers een aantal muziekpieten. Ik voel een fel licht op mij gericht en kijk omhoog. Het is het zoeklicht van de vuurtoren aan het eind van de steigers. De rode zitkussens en een enorme binnenband van een trekker zijn bezet. We nemen achterin plaats op een houten bankje. Vol verbazing kijken we om ons heen. ‘Zo, wat is hier dan een werk verricht’, hoor ik een vrouw zeggen die net binnenkomt en zich de ogen uitkijkt.
De show begint en de goedheiligman doet op teenslippers zijn intrede. Dit is het moment waar iedereen op heeft gewacht. ‘Sinterklaas!’, klinkt het om mij heen. De kinderen worden drie kwartier lang vermaakt. Dan is het pauze en delen de pieten ranja en chips uit. Sinterklaas en de hoofdpiet nemen de tijd om met ieder kind op de foto te gaan. Vaders en moeders staan met hun mobiel in de aanslag. Ik zie een groepje jongens dat de vering van de trekkerband uitprobeert door erop te springen. De vloer ligt bezaaid met pepernotenkruimels. Of zijn het toch zandkorrels?
De show gaat weer verder. Wie wil, mag limbodansen, ringen gooien of bal werpen met de pieten tot aan de eerste tonen van ‘Dag, Sinterklaasje’. Tientallen kinderhanden worden bij de uitgang gevuld met strooigoed, een pietendiploma, een chocoladeletter, een mandarijn en ook nog een cadeautje.
Op de terugweg naar huis wordt alles driftig uit het papier gehaald. Ik denk aan een uitspraak die ik laatst hoorde: Mensen die wat extra’s doen, zijn bepalend voor de gemeenschap. Dat werd vandaag weer eens bevestigd.