Maandagavond

Het is iets voor achten als ik de Zomerweg oversteek richting de kerk. Het is rustig in het dorp. Ik hoor alleen het gezang van het gemengd koor dat repeteert in de kerk. De klanken vervagen als ik via het nostalgische, ongelijke klinkerpad langs het kerkhof op weg ben naar de voetbalkantine. Ik bestel een kop thee aan de bar en luister even later in gezelschap van drie heren en zes dames aandachtig naar de instructrice als er opeens uit de biljartkamer geschreeuw komt. De schuifdeur zwiept open en een kleine blonde vrouw met een mes in haar hand rent achter een lange man onze richting op. Ze schreeuwt herhaaldelijk dat hij weg moet en maakt stekende bewegingen met het mes. Als de man ons strompelend nadert, zie ik dat er al een mes uit zijn borstkas steekt.
Zijn grijze, wollen schipperstrui is doordrenkt van het bloed. We zijn allemaal een paar seconden verstijfd van schrik totdat een van de drie heren opstaat en tussen de man en de vrouw in gaat staan. Hij is duidelijk van plan de vrouw op andere gedachte te brengen en het mes van haar af te pakken maar het heeft nog geen succes. Ze dreigt nu ook hem te steken. Hij merkt dat hij te dicht bij haar staat en neemt wat afstand. Een van de dames ontfermt zich ondertussen over de bebloede man, geeft hem een stoel en vraagt aan een ander 112 te bellen. Ze probeert te achterhalen wat er is gebeurd maar er is te veel lawaai, te veel chaos. En bovendien wordt ze geen wijs uit de zinnen die hij er in flarden uitgooit, verzwakt door de messteek. “Gao weg. Gao weg!”, schreeuwt de vrouw voor de zoveelste keer richting de man. Ze is duidelijk niet van plan het mes neer te leggen en blijft voor ons allemaal een gevaar. Dit geweld moet stoppen en ik doe ook een poging om de vrouw tot bedaren te brengen. Ik probeer zo rustig mogelijk op mijn stoel te blijven zitten, kijk haar recht aan en zeg: “Als jij dat mes weglegt, zorgen wij ervoor dat hij weggaat.” Even heb ik haar aandacht en zie ik de twijfel in haar ogen. Maar in een mum van tijd ontsteekt ze weer in razernij …
“Einde spel”, roept de instructrice. Het toneelstukje van de lotussen stopt en nu zie ik pas goed dat de vrouw een plastic mes vasthoudt. We kijken elkaar allemaal wat lachend aan en de spanning van zo even is meteen weg. Dit zag er zo ongelooflijk echt uit. De acteurs krijgen onze complimenten voor het spel en we bespreken samen de mogelijkheden om met zo’n situatie om te gaan. Wat kun je als omstander doen en wat moet je vooral niet doen? Kort daarna leren we hoe te handelen als iemand bewusteloos raakt bij het inademen van de gevaarlijke combinatie chloor en gootsteenontstopper en redden we ook nog eens twee personen uit een auto na een aanrijding.
Rond tienen pak ik mijn jas en komt er een einde aan een enerverende en leerzame EHBO-les op een gewone maandagavond. Ik wandel terug naar huis. Het is rustig in het dorp.