Ruim op tijd arriveerden we bij het Beatrix Theater. Tijd genoeg dus voor een drankje en een snelle hap in het theatercafé. Voor een versgebakken pizza was er echter te weinig tijd liet de serveerster ons weten. Het was te druk om die in de komende 45 minuten klaar te maken. Gelukkig bood de menukaart ons ook overheerlijk biologisch brood met tapenades. Een gezond alternatief!
Toen we rond 19.15 uur aanstalten maakten om naar de zaal te gaan, bleek de route verre van logisch. Vanuit het café moesten we eerst naar buiten en dan via de hoofdingang weer naar binnen. Raar dat er geen binnendoorroute is. We sloten met z’n vieren aan in de rij waar onze kaartjes werden gescand en de route naar onze zitplaatsen werd uitgelegd. De rij was niet eens zo lang maar toch duurde het even voordat we konden doorlopen. Vlak voor ons stonden namelijk twee vrouwen die nadat hen duidelijk in woord en gebaar de weg naar hun zitplaatsen was uitgelegd maar herhaaldelijk op serieuze toon een en dezelfde vraag bleven stellen: ‘Ja maar hoe komen we dan boven?’. Mijn gezelschap en ik keken elkaar aan en we kregen een beetje te doen met het meisje van het theater dat maar niet begreep welk deel van haar antwoord de vrouwen dan niet begrepen. Ze legde het toch duidelijk uit hoe ze moesten lopen. En de trap was notabene recht voor hun neus.
Het was een rare situatie en het meisje was zichtbaar opgelucht toen de twee vrouwen uiteindelijk doorliepen, niet wetende of ze nu wel of niet wisten waar ze naar toe moesten lopen. Toen onze kaartjes vervolgens werden gescand en het meisje wederom haar werk deed en nu aan ons de weg naar de zitplaatsen uitlegde, stelde ik met een lachend gezicht de vraag: ‘Ja maar hoe komen we dan boven?’. Een beetje flauw natuurlijk maar ze lachte en haar blik zei me dat ze blij was dat zij niet de enige was die de vraag van de vrouwen niet had begrepen.
We namen plaats op rij dertig en zagen meteen dat de zaal grotendeels was gevuld met grijze koppies. En zodra de begintune door de speakers klonk, deinden diezelfde grijze koppies enthousiast mee op de muziek. ‘Moeder, ik wil bij de revue. Ook al ga je op de kop staan met z’n allen. Moeder, ik wil bij de revue…’ Het feest der herkenning!
Ik herinner me uit mijn jeugd shows van Willem Ruis en André van Duin waarin het woord revue voorkwam. Liedjes en sketches werden daarin afgewisseld met dans door vooral vrouwen in een soort balletpakjes met veren. Het is al lange tijd geleden dat ik een revue op tv heb gezien. Dat is dus blijkbaar iets van vroeger. De musical Moeder, ik wil bij de revue speelt zich af rond 1955. De tijd waarin de tv langzaam haar intrede deed en men van de revue met de ‘blote meiden’ nu in geluid èn beeld kon genieten. Voor velen was dat een aangenaam vermaak, men kreeg een kijkje in de artiestenwereld die ver afstond van het alledaagse leven in die tijd.
Ik vraag me af of jongeren tegenwoordig weten wat het woord revue betekent. Of zouden ze het alleen kennen van de uitdrukking ‘de revue laten passeren’…
Ha ha, situatie mooi omschreven. Ik hoop dat de dames zich hebben vermaakt op het balkon