Podium

Vanaf de parkeerplaats, waar een paar toeristen het standbeeld van Normaal bewonderen en fotograferen, lopen we richting de Keppelseweg. De muziek wijst ons vanzelf de weg terwijl we de karakteristieke kerk naderen. We lopen naar de achterzijde. Daar moet het zijn en daar komt ook nog steeds de muziek vandaan. We zijn vroeg, te vroeg, maar we willen de optredens goed kunnen zien en nemen alvast plaats tussen de twee grote linden. Recht voor het podium. De zon schijnt op mijn rug, de wind wappert door mijn haren en door de kleurrijke lampionnen in de linkerboom.We nemen een drankje om de tijd te overbruggen en ik kijk wat om me heen. Een opvallend geklede, oudere man met petje en zonnebril staat voor de boom rechts van mij. Hij neemt een trekje van zijn sigaret. In een laaghangende tak achter hem hangt een fotolijst met daarin het programma van het dorpshuis in de komende maanden. Slimme manier om de activiteiten onder de aandacht te brengen; de wind draait de lijst vanzelf in de richting van het publiek. Onder aan de weg verzamelen zich steeds meer mensen naarmate half drie nadert. Het merendeel staat. Drie vrouwen zitten achterstevoren op het bankje bij de onlangs gerestaureerde waterpomp, met hun blik op het podium. De meiden van de dansgroep die straks optreden, vermaken zich op het gras terwijl de ijskar een paar meter verderop naar ze lonkt. Dan neemt de spreekstalmeester het woord en begint het Open Podium. Een lokale band opent de middag en speelt vijf rocknummers. Niet helemaal mijn smaak. Mijn blik dwaalt af. Een auto rijdt langzaam voorbij en de inzittenden kijken naar de drukte bij de kerk. Het tweede optreden is begonnen en de oude man met de sigaret blijkt een harmonicaspeler te zijn met een voorliefde voor Duitse walsmuziek. Ik zie een man en een vrouw op de fiets passeren. Ze stoppen en zoeken een plekje onder de bomen. Om te kijken en te luisteren. Het is letterlijk een open podium; je kunt kijken en blijven of kijken en weer weg gaan. De harmonicaman wordt gevolgd door een gitarist en daarna zijn de danseressen van de plaatselijke gymvereniging aan de beurt. Het podium is te klein voor de negen meiden met identieke kapsels en ze nemen hun plek in op het grasveldje waar ze eerder deze middag ook al vertoefden. Ze staan bijna tussen het publiek en genieten zichtbaar. Na het applaus voor hun optreden verlaten we onze zitplaatsen die al snel worden ingenomen door andere belangstellenden en lopen we naar de weg toe. De ijskar lonkt zo hard dat we hem onmogelijk kunnen weerstaan. Met het hoorntje nog in de hand lopen we terug naar de auto. Aan de rand van de parkeerplaats staan nu een man en een vrouw voor het standbeeld van de vier muzikanten. Zij maakt foto’s terwijl hij het beeld aandachtig in zich opneemt. Deze vier heren staan vereeuwigd op een open podium.