Schatten

’s Morgens heeft ze een jas nodig naar school maar als ik haar ’s middags ophaal, krijg ik hem met haar tas in mijn handen gedrukt. Daarna vliegt ze weg naar de familieschommel. Dat is vaste prik. We lopen bijna nooit meteen het schoolplein af; eerst moet ze nog even uitwaaien. Als ik haar tas om mijn schouder sla en haar jas over mijn arm vouw, vallen er een paar kastanjes uit haar zak. Ik voel in haar jaszakken en vind nog meer kastanjes, een paar eikels en een cocktailprikker. Een aardige vondst voor dit seizoen.

Met een tak zo groot als een wandelstok loopt ze turend naar de grond onze richting op.

In de zomer sleept ze vaak schelpen mee naar huis, opgeraapt van het blotevoetenpad bij het zwembad, en door de rest van het jaar tref ik takjes aan, steentjes – ‘echt hele mooie mam’- lege chipszakjes of lege wc-rollen. Ze spaart eigenlijk van alles. Wat ga je daarmee doen, vraag ik steevast. ‘Knutselen’, luidt dan standaard haar antwoord. Ze weet altijd wel van niets iets te maken. In ballonnen knipt ze gaten om er nieuwe kleren voor haar barbies van te maken, wc-rollen worden beplakt met de binnenkant van de chipszakjes en met een prop aluminiumfolie tovert ze het kleurloze karton om tot opvallende microfoons en van kastanjes, cocktailprikkers en stickers maakt ze poppetjes met gezichtsuitdrukkingen.
De heerlijke herfstzon trekt ons vanmiddag mee naar buiten en we besluiten in het bos even uit te waaien. In ‘gewoon’ wandelen hebben onze meiden geen zin maar als ik zeg dat ze een tas mee mogen nemen om hun vondsten in te doen, is mijn voorstel direct in drievoud goedgekeurd. Vooraan in het bos vinden we dennenappels in overvloed. De jongste twee meiden rapen er een paar op en lopen dan verder. Op zoek naar iets nieuws. Maar zij niet. Ze blijft dennenappels rapen alsof het de laatsten zijn die ze ooit zal tegenkomen. Met een beetje aansporing loopt ze verder totdat ik even later merk dat ze weer stilstaat. ‘Deze tak wil ik ook meenemen’, zegt ze vastbesloten. En met een tak zo groot als een wandelstok loopt ze turend naar de grond onze richting op. ‘Mag ik ook blaadjes meenemen’, vraagt ze tussendoor. ‘Tuurlijk’, zeg ik. ‘Maar je neemt niet alles mee naar je slaapkamer’, voeg ik er voor de zekerheid aan toe. In een klein uurtje heeft ze een flinke zak vol spullen uit het bos. Opgetogen vertelt ze in de auto dat ze een kerstboom gaat maken en eenmaal thuis gaat ze in de achtertuin direct aan de slag. De dikke tak vormt de stam en de blaadjes maakt ze met plakband in een uitgekiend patroon eraan vast. Na een tijdje krijgt de kerstboom al aardig vorm als er plots een vriendinnetje langskomt en vraagt of ze wil spelen. En weg is ze. Kerst duurt ook nog zo lang. Die kerstboom kan wel wachten.