Schoonheid

Ooit bracht ik er de krant rond. Een vriendinnetje vroeg me of ik dat tijdens de zomervakantie drie weken van haar wilde overnemen. Volgens mij heb ik direct ja gezegd. En geen spijt gehad. Ik fietste eerst een keer of wat met haar mee om de route te leren kennen en de brievenbussen te vinden. Daarna ging zij op vakantie en mocht ik zelf aan de slag. Dagelijks haalde ik de voorraad dagbladen op om ze vervolgens binnen en buiten de bebouwde kom te bezorgen. Ik genoot van de fietstocht, de zinvolle invulling van mijn vrije dagen en leerde de straatnamen al snel kennen.
Wat wist ik eigenlijk nog meer over Baak bedacht ik me voorafgaand aan het interview dat ik er had. De kerk en de café’s had ik er wel eens bezocht. In het statige witte landhuis aan de rand van het dorp was ik lang geleden getuige van twee huwelijksvoltrekkingen. En vroeger kwam ik wel eens in de kwekerij aan de Wichmondseweg. Dat was het eigenlijk wel.
Op het afgesproken adres bel ik aan. Een vriendelijke dame doet open en leidt me meteen via haar huis naar de tuin waar haar kunstwerken pronken tussen het opvallend groene gras. We hebben allebei niet veel tijd en ze steekt daarom meteen van wal terwijl we via haar tuin naar de achteringang van de kerk lopen. Wat zonde toch dat dit mooie gebouw zo weinig wordt gebruikt, dacht ze dikwijls als ze vanaf haar woning naar het imposante gebouw keek. Dat moet toch ook anders kunnen, vroeg ze zichzelf af. Ondertussen steekt ze de sleutel in het slot. Begin dit jaar vatte ze het plan op om haar kunstwerken te verbinden met muziek en de eeuwenoude geschiedenis van het dorp. Het resultaat is een expositie in woord en beeld en acht inloopconcerten met klassieke muziek. De kerk is sindsdien van woensdag tot en met zondag geopend en trekt grote belangstelling. Vooral van passanten valt haar op. Soms zien wij inwoners de schoonheid van ons dorp niet meer, constateert ze. En ik denk dat ze gelijk heeft. Ze had laatst een paar toeristen horen zeggen dat ze het pleintje voor de kerk zo mooi vonden; het deed hen denken aan Frankrijk. Dat klopt ook maar zo kijk je zelf niet naar je dorp, vertelt ze me nuchter.
Na een half uur verlaat ik met voldoende informatie via de hoofdingang de kerk en loop over het pleintje waar ze me zojuist over vertelde terug naar mijn auto. In de achteruitkijkspiegel zie ik een glimp van Huize Baak. Nooit gedacht dat het huis al zo lang voor zoveel mensen onderdak heeft geboden. Ik passeer de Helmichstraat en de Van der Heijdenstraat en weet inmiddels waar de straatnamen hun herkomst vonden. Op de rotonde steek ik over richting Steenderen. Aan het eind van de bebouwde kom kan ik het niet laten even naar links te kijken. De restanten van wat ooit een kerk was, steken als een baken boven de mais uit. Mooi dorp.