Verse kauwgom

Een luier opgerold als een cadeautje valt me als eerste op. Iets verder ligt een blikje, een flesje en een kassabonnetje. Slalommend langs de rommel proberen we een weg te vinden over het gras naar een schaduwrijke plek. De troep ligt midden in het looppad maar het kan de eigenaren die er ruim een meter vandaan liggen niet veel schelen. ‘We hebben wel heel duidelijk ons territorium bepaald, hè’, hoor ik ze lachend tegen elkaar zeggen. Misschien was het een reactie uit schaamte want de afvalbakken staan om de tien meter verspreid over het hele terrein. Daar kan het niet aan liggen.
We vinden een mooie plek, leggen onze handdoeken neer en nemen een frisse plons in het familiebad. Als we al geruime tijd genieten van ontelbare keren glijbaanpret, besluit ik dat het tijd is om wat te drinken en te eten. Eigenlijk heeft ze daar helemaal geen tijd voor maar op mijn aandringen en met zoute sticks in het vooruitzicht, loopt ze uiteindelijk toch mee. Als ze net de laatste slok van het pakje appelsap achterover heeft geslagen, rent ze terug naar het zwembad. Ik kijk haar glimlachend na. In haar looproute zie ik vlak voor het peuterbadje wat rook vanuit het gras opstijgen. Net op dat moment rent ze nagenoeg over het dampende plekje heen zonder een kik te geven. Nog geen tel later springt een man op die een paar meter verder op zijn handdoek zit. Hij loopt, blijkbaar geschrokken, een paar stappen vooruit en maakt zijn sigaret met zijn voet uit. Nu kun je het wel, denk ik. Mijn preek blijft hem bespaard.
Tot mijn verbazing merk ik de laatste tijd vaker dat het niet meer de normaalste zaak van de wereld is om je eigen afval op te ruimen. Laatst nog, in de trein. Ik pak mijn tas van de grond en wil hem over mijn schouder slaan als ik nog net op tijd een grote plaat kauwgom zie. Precies op het midden van het hengsel vastgekleefd. In een ultieme poging er zo snel mogelijk vanaf te komen, probeer ik het los te wurmen met mijn vingers. Tevergeefs. Het is nog vers en plakt te goed.
Lege blikjes in de berm. Vuilniszakken in het bos. Ik ben geen moraalridder maar hoe durf je denk ik dan. Stiekem ben ik altijd een beetje benieuwd hoe het er bij die afvaldumpers thuis uitziet. Blijven verpakkingen dagenlang op het aanrecht liggen? Staat het afval misschien opgestapeld naast de prullenbak?
Bronckhorst streeft naar een zwerfafval- en restafvalvrije gemeente. Een hele mond vol maar het komt er gewoon op neer dat je je eigen troep opruimt in de daarvoor bestemde bakken. Niets meer en niets minder. De gemeente stimuleert scholen en verenigingen via het project Schoon Belonen om gescheiden afval in te zamelen door ze daar een kleine beloning voor te geven. Want wie de jeugd heeft, heeft de toekomst is de achterliggende gedachte. En dat is hartstikke waar.