Hoofdmenu

Verwondering

Het is druk in het water. Blijkbaar zijn we niet het enige gezin dat op de laatste vakantiedag heeft besloten een bezoek te brengen aan het zwembad. Onze meiden zitten op een grote mat en wij duwen hen voort. Ze lachen en gillen als we af en toe bewust een iets te wilde duw geven waardoor ze er bijna af vallen. Iets verderop in het zwembad spelen vier kinderen op een stellage die ze zelf hebben gebouwd van een aantal matten en pionnen. Een van de meisjes op het vlot zet een pion aan haar mond en gebruikt hem als megafoon. “Aan de kante, aan de kante!”, roept ze meerdere keren als we haar naderen. We luisteren een paar keer goed en als zelfs een van onze dochters met een vragend gezicht herhaalt wat ze net gehoord heeft, weten we het zeker: dit meisje verloochent haar afkomst niet.

Drie dagen later had ik weer zo’n momentje.

Verbaas je niet, verwonder je slechts, zeg ik regelmatig tegen mezelf als er dingen gebeuren die ik niet had verwacht. En in deze eerste twee weken van het nieuwe jaar heb ik dat opmerkelijk genoeg al vaak gedacht. Zo las ik dat de gemeente ook dit jaar aan kunstenaars de mogelijkheid biedt om een kwartaal lang hun werk te tonen in het gemeentehuis. Vorig jaar waren dat twee kunstenaars uit ons dorp. Best bijzonder voor een dorp van onze omvang. En helemaal bijzonder toen ik las dat de kunstenaar die dit kwartaal haar werk mag exposeren wederom uit Drempt komt. Ik verbaas me niet, maar het verwondert me wel.
Net als de grote opkomst bij de eerste pubquiz van dit seizoen die afgelopen week in de lokale voetbalkantine werd georganiseerd en waarbij maar liefst zeventien teams hun kennis testten. Zo blijkt maar weer eens dat je als voetbalvereniging ook niet-voetballiefhebbers aan je kunt binden. Of het kostenplaatje van de verbouwing van het paleis van ons koningspaar. Een ENORM bedrag waar ik met verwondering naar luisterde op het nieuws. Of de man die mij op de parkeerplaats bij de supermarkt aankeek en waarvan ik dacht dat hij mijn boodschappenkarretje wel zou overnemen zodat ik het ding in de motregen niet terug naar de winkel hoefde te duwen maar het toch niet deed. En ik achter hem aan naar de supermarkt liep waar hij zich alsnog naar me omdraaide en vroeg: “Heb je er een muntje in of 50 cent?”
Drie dagen later had ik weer zo’n momentje. Al het licht dat ’s morgens vroeg rondom de bouw bij de aardappelfabrikant in Steenderen te zien is, trok de aandacht van ons kroost. Toen we later die dag weer door het dorp reden, stelde ik voor er even langs te rijden om de bouw van de vriestoren te laten zien. “Dit wordt een hele hoge diepvries van 35 meter”, zei ik naar mijn idee heel indrukwekkend. De reactie van onze vijfjarige dochter was heerlijk ontnuchterend: “Is dat net zo hoog als de Eiffeltoren?” En daarmee relativeerde ze alles tot een voor haar enigszins begrijpelijk beeld en liet ze mij in verwondering achter.

Er zijn momenteel nog geen reacties op dit bericht.

Geef een antwoord

NIEUWSGIERIG NAAR WAT IK VOOR JOU KAN BETEKENEN?
Bel of mail gerust voor meer informatie via 06-154 453 41 of info@cbthuisintaal.nl