Zondag

Twee motorrijders rijden toerend voorbij en het geluid klinkt nog ver na. Iets later passeert een rode oldtimer die op zijn dooie gemak het dorp uitrijdt. Binnen vijf minuten tel ik drie auto’s met fietsen achterop. Het is zondag. Zo’n dag waarop iedereen eropuit trekt en alles een versnelling lager mag. Omdat het kan. Even geen verplichtingen van werk, school of sport. Zo’n dag waarop de tijd er even niet toe doet en langzaam voortschrijdt.
Het uitzicht vanaf hier is een groot deel van het jaar ongetwijfeld fantastisch. Maar nu belemmert de mais een vergezicht. Hoewel het gewas dit jaar absoluut niet hard gegroeid is, kunnen we er vanaf dit rustpunt toch niet over heen kijken. Recht voor ons kijken we aan de andere kant van de Zomerweg uit op een perceel met droge, geelgekleurde en halfhoge plantjes. Aan onze linkerkant is het beeld op de hoek van de Roomstraat al niet heel veel anders. De blaadjes van de bomen die naast ons bankje staan, hebben hun randen gekruld. Een deel van de bladeren ligt al op de grond, afgestoten om te overleven. De seizoenswisseling lijkt snel te gaan; het is hartje zomer maar het lijkt wel herfst.
Het was maar een korte wandeling hier naar toe maar de korte beentjes van het peutermeisje aan mijn linkerhand konden even niet meer verder en daarom hebben we hier plaatsgenomen voor een pauze. Een koolwitje fladdert voor ons onrustig heen en weer boven het dorre gras, waarschijnlijk op zoek naar voedsel. Dochterlief draait onrustig op het bankje heen en weer, waarschijnlijk op zoek naar actie. Ik stel voor om samen diertjes te zoeken in het zand en de struiken achter ons. Op onze hurken vegen we hier en daar wat blaadjes aan de kant. Op zoek naar mieren, wormen, slakken of torren. Het maakt niet uit wat. Het duurt even voordat we eindelijk een lieveheersbeestje hebben gespot en iets verderop ook nog twee drukke mieren. Maar dat was het dan ook. Best weinig voor een paar meters natuurschoon. Zouden de insecten het ook zondag hebben en er een dagje op uit zijn, vraag ik me af. Maar me echt verdiepen in een insectenleven lukt me niet. Niet vandaag. De warmte laat ons weer neerploffen op het bankje. Ik strek mijn benen languit alsof ik net een paar kilometer heb gelopen maar het is hooguit vierhonderd meter. De hitte van de afgelopen weken heeft niet alleen invloed op de natuur maar ook mijn lichaam heeft zich aangepast aan de omgevingstemperatuur en functioneert in een lager tempo. De woorden voor een verhaal schieten me niet meer direct te binnen en lijken van ver te moeten komen.
Wanneer ik aankondig dat we teruglopen, merk ik dat ik niet de enige ben die er moeite mee heeft. “Ik wil niet meer lopen”, zegt ze me terwijl we vanaf het gras de weg naderen. En ik geef haar gelijk. Want vandaag is het zondag.